Istotne zmiany w komunikacji kulturowej zaznaczyły się wraz z pojawieniem się pokolenia Y, czyli millenialsów (urodzeni w przedziale od końca lat siedemdziesiątych do początku lat dziewięćdziesiątych XX wieku, w Polsce w latach 1980-1999), które pozostaje nierozłącznie związane z cywilizacyjną rewolucją cyfrową [1], [2]. Jego przedstawiciele byli wychowywani bezstresowo, dlatego są skłonni uznawać przestrzeganie rozmaitych zasad za zbędne i dyskomfortowe. Trudno przyjmują krytykę. Chcą wierzyć, że wszyscy, chociaż na różne sposoby, mogą zwyciężać w danej sytuacji. Reprezentanci tej generacji preferują pracę wielozadaniową. Szukają przede wszystkim zajęć, które ich interesują. Są gotowi do przemieszczania się, a nawet migracji, by realizować satysfakcjonującą, ich zdaniem, karierę zawodową. Dobrze znają języki, a zwłaszcza angielski. Transformację uważają za część życia. Zamiast słuchać szefa, wolą przeczytać skomplikowaną instrukcję obsługi. Oczekują szybkiej informacji zwrotnej. Często nie są zainteresowani karierą w zhierarchizowanej firmie, gdzie musieliby zaczynać od początku i piąć się przez kolejne stanowiska. Szukają nowych wyzwań, nawet jeśli są one obarczone ryzykiem i niestałe. Przedstawiciele pokolenia Y oczekują od swojego lidera, że będzie się uczył i dyskutował wraz z nimi. Przez pracodawców bywają uważani za pokolenie nielojalne, ponieważ nie szukają stabilizacji w tradycyjnym rozumieniu i często nie chcą podpisywać długich umów.

Millenialsi szczególnie cenią indywidualne i spersonalizowane podejście, umiejętność wyrażania emocji, których wstydzą się lub nie umieją zamanifestować starsi, chociaż i Y-ki nie zawsze radzą sobie z tym wyzwaniem. Angażują się w projekty społeczne. Ich życie w dużej mierze toczy się w sieci. Brak reakcji, na przykład lajków, może ich peszyć i powodować wycofanie z kontaktu. Niestety, sami nie zawsze udzielają feedbacku. Badania poświadczają, że polskich millenialsów wiele łączy z przedstawicielami generacji baby boomers i X [3], [4] (zob. Komunikacja międzypokoleniowa ). Reprezentanci wszystkich wspomnianych pokoleń wykorzystują bowiem połączenia sieciowe do pracy lub rozrywki, sprawnie posługują się smartfonami lub innymi narzędziami umożliwiającym połączenie z internetem, a jednocześnie bezpośredni kontakt stanowi dla nich ciągle fundamentalną wartość.

Niezwykle trudno przedstawić grupę najmłodszych millenialsów, urodzonych na przełomie wieku XX i XXI, a także później i nazywanych generacją Z, post-millenialsami, „cyfrowym pokoleniem”, a także generacją C (connect, communicate, change), „pokoleniem @”, czy „pokoleniem N” (net). Przedstawiciele tej grupy nie znają świata bez internetu, a Polacy urodzeni w tym okresie nie pamiętają czasu, kiedy nasz kraj nie stanowił części Unii Europejskiej. Prowadzą równoległe życia na forach społecznościowych i w grach. Nie widzą różnic między życiem on- i offline. Są nastawieni na automatyzację, którą traktują jako naturalny proces. Chętnie uczą się sami i przy wsparciu technologicznych narzędzi, a także alternatywnych metod. Nie lubią klasycznych lekcji i wykładów. Niezwykle za to cenią sobie elastyczny czas pracy i niekonwencjonalne zajęcia. Jak każde młode pokolenie, również generacja post-millenialsów wypracowała własny język, często bardzo specjalistyczny, np. związany z praktykami informatycznymi, którego nie rozumieją starsze pokolenia.

Reprezentanci tego pokolenia mają świadomość, że stoją przed wieloma wyzwaniami, wywodzącymi się również spoza rzeczywistości cyfrowej, które mogą przyczynić się do katastrofalnego rozwoju wydarzeń na świecie. Noreena Hertz, ekonomistka, prof. University College London, wskazuje, że wielu młodych ludzi ma dzisiaj poczucie konieczności podjęcia walki o przetrwanie w świecie rządzonym przez strach. Jest to lęk przed bezrobociem, długami, zmianami klimatycznymi, wojną, migracją, a obecnie należałoby jeszcze dodać: epidemiami i nieoczekiwanymi wydarzeniami oddziałującymi w skali globalnej. Hertz nazwała tę generację „pokoleniem K”, nawiązując do postaci Katniss Everdeen, bohaterki książki "Igrzyska śmierci" autorstwa Suzanne Collins [5].

Źródło: Salesforce.org, Professor Noreena Hertz, Generation K: How to Engage the Post-Millennials, 29.11.2018 (dostęp 10.09.2020). Dostępne w YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=ZC3SvAnADss.

Natomiast Klaus Hurrelmann i Erik Albrecht określili pokolenie post-millenialsów „generacją Grety”, nawiązując do działań Grety Thunberg walczącej o wprowadzanie ekologicznych rozwiązań na świecie [6]. W swojej książce oparli się oni na badaniach przeprowadzonych w Niemczech. Zgodnie z nimi, post-millenialsi są stosunkowo nieliczni w porównaniu do starszych pokoleń, a także podzieleni w swych przekonaniach. Mimo, że jest wśród nich wielu zwolenników wielokulturowego otwarcia, znaczące grono sprzyja również hasłom populistycznym i nacjonalistycznym. Post-millenialsi dobrze radzą sobie w rzeczywistości cyfrowej, traktując ją jako naturalną przestrzeń komunikacji i wymiany wiedzy, natomiast rzadko korzystają z radia czy telewizji. Nie wierzą politykom, organizują własne projekty i protesty. Rzecz znamienna, oczekują takiego procesu edukacji, dzięki któremu będą mogli lepiej komunikować się i współpracować w sieci. Swój głos uważają za równoważny z sądami starszych pokoleń.

Można więc stwierdzić, że generacja post-millenialsów łączy obecnie w swoim światopoglądzie dwie postawy, które na pierwszy rzut oka mogą wydawać się sprzeczne. Jedna z nich wiąże się z komunikowaniem przeniesionym do przestrzeni cyfrowej, w czym nie mają sobie równych, ale która też sprawia, że młodzież nie radzi sobie z bezpośrednim kontakcie tak dobrze jak poprzednie pokolenia. Natomiast druga wynika z lęku spowodowanego narastającymi zmianami o zasięgu globalnym i szukaniem swojego miejsca w świecie, a także własnego wzorca powrotu do natury. To, w jaki sposób post-millenialsi uporają się z obecną traumą i wyzwaniami nadchodzącej epoki, a także wypracują nowe sposoby porozumiewania się i negocjowania opozycyjnych stanowisk, w dużej mierze określi także życie następnych pokoleń przyszłości.